Nawet sobie nie wyobrażacie, kochani Czytelnicy, jaka to twórcza męka pisać cotygodniowy felieton, który otrzymujecie w każdym numerze naszego tygodnika. 

Gdyby redakcja narzuciła temat, nie byłoby problemu. W końcu każdy uczeń, przynajmniej w moich szkolnych czasach, odwalał niemal codziennie wypracowanie z polskiego.

Szczerze tego nie lubiłam. Tematy były zapodane z czapy, żeby coś napisać, dumaliśmy nie na paryskim bruku, co w dobie trudności z otrzymaniem paszportu byłoby bardzo atrakcyjne, ale w domu i oczywiście szybko, bo prawdziwe życie toczyło się poza szkołą i odrabianiem lekcji. 

(…) W młodości uwielbiałam czytać Boya, a „Słówek” uczyłam się na pamięć z przyjemnością, w odróżnieniu od „Pana Tadeusza”, „Dziadów”, „Eugeniusza Oniegina”,„Trenów” czy nawet zabawnych bajek Krasickiego, choć dziś do felietonów przydają się i jedne, i drugie wersy. Ocena wszystkich rządów, począwszy od 1989 r., zawarta jest w „Naszych okupantach”, wydanych przez Boya w 1932 r.: „Każdy rząd w Polsce, chce czynie chce, będzie się uginał pod naciskiem kleru, dopóki ciemnota lub bierność ogółu będzie czyniła ten kler realną czy fikcyjną potęgą. Dopóki w Polsce będzie można wykrzykiwać wzniośle Bóg i religia tam, gdzie w gruncie chodzi o władzę i pieniądze – dopóty kasta wyodrębnionych z życia dzikusów będzie regulatorem najdonioślejszych spraw społeczeństwa, a jego największą szkodą”... Cały felieton na łamach tygodnika.