Przeminęło ze smrodem, czyli 10 lat Dudy

Ponoć, co się źle zaczyna, to się dobrze kończy i odwrotnie, ale żadna z tych ludowych mądrości nie pasuje do prezydenta Dudy, który źle zaczął i jeszcze gorzej skończył.

A przecież wcale nie musiało być aż tak fatalnie. Pozostaje tajemnicą, czy przynajmniej w drugiej kadencji nie chciał, nie mógł, czy zwyczajnie nie potrafił wybić się na niepodległość i uwolnić od dyktatu Jarosława Kaczyńskiego.

Zapewne Andrzej Duda miał początkowo bardzo silne poczucie wdzięczności dla prezesa PiS za samo wystawienie w wyborach prezydenckich, bo start jest przecież warunkiem koniecznym wygranej. Choć niewystarczającym, o czym boleśnie przekonuje się co 5 lat kilkunastu kandydatów oraz tysiące ich popleczników i zwolenników. Z czasem to poczucie słabło pod wpływem uderzającej do głowy wody sodowej. I tak znacznie wolniej niż u wielu innych, zapominających o zobowiązaniach wobec swoich partii. Pod tym względem wszystkich pobił Karol Nawrocki, który już 1 czerwca, zaraz po ogłoszeniu wyników exit pool, poczuł się bogiem i wygłosił przemówienie do poddanych, a nie do wyborców i partii, która zapewniła mu zwycięstwo. Duże znaczenie dla sukcesu kandydatów PiS, z których aż trzech – Lech Kaczyński, Andrzej Duda, Karol Nawrocki – zostało prezydentami, miały profesjonalne sztaby wyborcze i miliony, których PiS nie żałowało.

W 2015 r. szefową sztabu Dudy została Beata Szydło. Stanowili dobraną parę. Nazwali się drużyną pierścienia i dosłownie szaleli. Wszędzie było ich pełno. Zrobili kłamliwą, ale najlepszą kampanię prezydencką po 1989 r. Miała kilka kluczowych obietnic, opartych na badaniach oczekiwań wyborców. Wyborcze hasła „Dobrej zmiany” i „Godnego życia w bezpiecznej Polsce” zostały rozpisane na kilka pozycji, z których najważniejsze to:odbudowa ze zgliszcz „Polski w ruinie”, do której rzekomo doprowadziły dwie kadencje rządów koalicji PO-PSL; wprowadzenie 500+, czyli pierwszego w III RP programu bezwarunkowego rozdawnictwa z budżetu państwa żywej gotówki na dzieci oraz obniżenie wieku emerytalnego, podwyższonego przez Tuska do 67 lat dla obu płci.Łgarstwa padły na podatny grunt.

Jednak Andrzej Duda prezydenturę zawdzięczał nie tylko programowi, tysiącom partyjnych działaczy i wolontariuszy oraz 13,7 mln zł wydanych na kampanię wyborczą, ale i starającemu się o reelekcję Bronisławowi Komorowskiemu, jego beznadziejnemu sztabowi i jeszcze gorszej kampanii wyborczej. PO wydało na swojego kandydata 18,1 mln zł w przekonaniu, że mimo licznych wad, popełnianych błędów i gaf, dawał poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa, więc nie przegra z wystawionym na rybkę, nieznanym Andrzejem Dudą.

W nieuchronności i pewności sukcesu zabawnie utwierdzał Michnik, mówiąc, że Komorowski „przegra tylko, jeśli pijany przejedzie na pasach zakonnicę w ciąży”. Nie przejechał, ale i nic innego nie zrobił. Przegrał z kretesem. W pierwszej turze o 148 tys.głosów, w drugiej o 518 tys... Cały felieton "Imperatorowej" profesor Joanny Senyszyn na łamach tygodnika.