PIOTR GADZINOWSKI

Prezydent RP jest jak pociąg, musi kiedyś odjechać.

Kiedy prezydent odchodzi, dostaje pierwsze oceny swej prezydentury. Najbardziej emocjonowałem się zakończeniem kadencji Lecha Wałęsy. Przez pięć wcześniejszych lat regularnie ośmieszałem go w tygodniku „Nie”. Czyniłem to także podczas jego wizyty w Danii. Doszło wtedy do naszej pierwszej, krótkiej prywatnej debaty. Ku memu zaskoczeniu nie spotkałem bojownika z przypisaną mu „siekierą” rozwalającą stary układ, lecz wyciszonego, zmęczonego narastającą zewsząd krytyką człowieka. Drugi raz gadaliśmy po trzydziestu latach, wspominając dawne dzieje. Kiedy ze zdumieniem odnaleźliśmy się na wspólnej demonstracji pod ośmiogwiazdkowymi sztandarami. Prezes Kaczyński potrafi połączyć nawet dawnych przeciwników politycznych.

Najlepsze oceny swojej prezydentury w dniach swego odejścia miał jego brat, prezydent Lech Kaczyński. Chociaż wcześniejsze notowania przedwyborcze nie dawały mu szans na reelekcję. Ale poleciał na inaugurację swej kampanii wyborczej do Smoleńska. Tam zginął w katastrofie lotniczej i dzięki temu został bohaterem narodowym. Pochowano go na Wawelu. Odlano mu kilka szkaradnych pomników. Nawet dziś trudno rzetelnie oceniać jego kiepską prezydenturę. Nadal ma status nietykalnej „ofiary”.

Najlepiej dziś ocenianego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego nie żegnano akademiami ku Czci Jego. Wypominano mu, złośliwie zwykle, wszystkie jego wpadki.Zwłaszcza wywołane spożyciem napojów alkoholowych. Potem długo jeszcze funkcjonował w internecie jako twarz pijackich memów. Spotkałem młodych ich pasjonatów niekojarzących ich bohatera z dawnym lokatorem Dużego Pałacu.

Z biegiem lat wpadki Kwaśniewskiego wywietrzały, za to jego prezydenckie dokonania nabrały w mediach realnych blasków. Wielu ludzi opiniotwórczych w sferze polityki i kultury złożyło samokrytykę. Wedle schematu: byłem przeciwko niemu, bo miałem go za komunistę, ale teraz chylę głowę, bo okazał się mężem stanu.

Notowania Kwaśniewskiego zdecydowanie podbiła jego żona Jolanta. W czasie prezydentury bohaterka szyderstw, że uczy Polaków, jak „kulturalnie jeść widelczykiem bezę”. Potem powszechnie okrzyknięta wzorem polskiej Pierwszej Damy.

Dziś trudno mi przypomnieć sobie, jakie oceny zbierał Bronisław Komorowski. Kolega z pracy przy ulicy Wiejskiej. Kiedy z Dużego Pałacu odchodził, budził przede wszystkim powszechne zdumienie. Trudno było politykom i komentatorom pojąć fenomen jego przegranej. Zaczynał kampanię w roli zdecydowanego faworyta, pewniaka do drugiej kadencji. I przegrał z wyskakującym znikąd Andrzejem Dudą... Cały felieton redaktora Piotra Gadzinowskiego na łamach tygodnika.